Cielistość
Szesnastego kwietnia. Nie spodziewałam się, że ten dzień będzie tak interesujący pod wieloma względami, dlatego postanowiłam trochę się wypowiedzieć. Piszę to co prawda dopiero wieczorem, jednak, jak to mówią, lepiej późno niż wcale. Tak więc kolejna dawka 
socjologicznych przemyśleń, zaczerpniętych z różnych zajęć i własnej głowy. Zapraszam!
Ostatnimi czasy nasze ciała bardzo się zmieniają. I nie, nie mam tu na myśli tych memów, że z kwarantanny wyjdą ci, co zmieszczą się w drzwiach. Mówię tu na przykład o naszych... dłoniach. Prowadząca w czasie jednych z zajęć (on-line oczywiście 
) zwróciła nam uwagę, że nasze ręce nie są już takimi, jakimi je znaliśmy. Nie są już nasze, prywatne, a ... publiczne, społeczne. Jakkolwiek zabawnie to brzmi, tak jest w tym sporo racji. Media, politycy i ogólny dyskurs skupia się, jak nigdy wcześniej, na poprawnym myciu rąk,
dezynfekcji, czy noszeniu rękawiczek. Uwaga całego świata, jak jeszcze nigdy, wręcz skupia się na tej właśnie części ciała. Ludzie prześcigają się w pomysłach dotyczących promocji higieny, a nawet uprzyjemniania nam tego...
Swego czasu moja tablica na Facebooku pękała od instrukcji poprawnego mycia rąk, przy odliczaniu trzydziestu sekund, w postaci śpiewania refrenów znanych piosenek (od tego czasu za każdym razem nucę „Scenariusz dla moich sąsiadów" Piasecznego 
). Przechodząc jednak dalej, samo wykorzystywanie naszych dłoni również się zmienia. Zmuszeni sytuacją staramy się ograniczać dotykania różnych rzeczy, w tym nawet przy otwieraniu drzwi łokciem lub kolanem. Co do łokci – stają się nam one coraz bardziej pomocne. Podobnie można spojrzeć na nasze nowe sposoby powitania. Trzeba nieźle kombinować, żeby zrobić to „bezdotykowo". Tu znowu mamy do dyspozycji stopę, kolano lub ...?
Ciekawa jestem, czy już nam tak zostanie? Może wtedy zamiast mówić, że podajemy komuś pomocną dłoń, powiemy, że podajemy mu pomocny łokieć?
Nie bez powodu wskazałam w pierwszym akapicie datę szesnastego kwietnia, ponieważ od tego dnia mamy w Polsce przymus zasłaniania twarzy. Pomijając wszelkie głośnie dyskusje, chciałabym zwrócić uwagę, że nasza twarz chyba nigdy nie podlegała sankcjonowaniu na takim poziomie.
Ma to jednak właściwie jeden spory, pozytywny skutek – obywatelska pomoc. Bardzo wiele osób, ośrodków zajmuje się teraz szyciem maseczek, a później oddaje je do użyteczności mieszkańców, czy służb medycznych. W Internecie natomiast pełno jest prostych poradników, jak wykonać coś takiego samemu. Super sprawa!
Warto jednak zwrócić uwagę na to, że twarz i mimika odgrywa sporą rolę w komunikacji niewerbalnej. Uniesiony kącik ust do góry, zmarszczony nos, uśmiech większy czy mniejszy, mogą nam dużo powiedzieć. Ciężko więc obejść się bez tego. Zwiększa się tym również nasza anonimowość. Czy tylko ja mam problem z rozpoznaniem niektórych znanych mi osób, jeśli są w kapturach, maseczkach i okularach przeciwsłonecznych?
Od jakiegoś czasu zastanawiam się również, co z osobami nie słyszącymi, które umieją czytać z ruchu warg. Wie ktoś, jak takie osoby sobie radzą?
Tak na zakończenie, ostatnia rzecz w naszym ciele, która jest teraz głośna politycznie. W ostatnich dniach, dzisiaj, jak i pewnie przez pewien czas. Nie chcąc wdawać się w głośną dyskusję, pełną hejtu na obie strony powiem tylko: moje ciało, moja decyzja.
Justyna Kamińska
