KOLOROWY ŚWIAT BAJKOWY, czyli E-Mollandia dla najnajów
Hej! Czujecie już tę pozytywną letnią energię? Odliczacie dni do 
wakacji? Czujecie, że robi się coraz cieplej? Czy w Waszych szafach zawitały letnie ubrania, a zimowe odeszły na strych lub do piwnicy? U mnie odpowiedź na wszystkie te pytania brzmi "TAK!", u Was też?
Mam nadzieję, że tak i, że jesteście nastawieni pozytywnie do tego dnia, ponieważ przychodzę do Was z bardzo radosną recenzją "E-Mollandii". Proszę o wielkie brawa dla Teatru 
Lalki "Tęcza" za wspaniałe przedstawienie dla dzieci w wieku od dwóch lat.
Oczywiście nie byłoby go, gdyby nie Pan Szymon Michlewicz-Sowa i Pan Gabriel Gietzky, którzy są autorami scenariusza tej sztuki. Pan Gietzky jest również jej reżyserem, a Pan Michlewicz-Sowa jest odpowiedzialny za choreografię. Nie pomijajmy wystroju sceny i rekwizytów, którymi zajęła się Pani Marta Kodeniec oraz muzyki będącej dziełem znanych kompozytorów: Fryderyka Chopina, Wolfganga Amadeusza Mozarta, Jana Sebastiana Bacha oraz Antonio Vivaldiego. Przypomnę, że spektakl pokazany był 15 czerwca 2019 roku w Teatrze Lalki "Tęcza", tym razem w ramach Festiwalu „TRZY TEATRY”.
Jak już wspomniałam, przedstawienie jest kierowane do najmłodszych widzów (najnajów), co nie oznacza, że młodzież i dorośli nie mieli wyjątkowej przyjemności z oglądania go. Są w nim ukazane podstawowe emocje, które towarzyszą nam i dzieciom w codziennym życiu, czyli radość, smutek, strach i złość, w taki sposób, aby każdy najmłodszy widz je zrozumiał. Na scenie występują trzy główne postaci: Zazdrostka Pospolita (Pani Izabela Nadobna-Polanek), Fascynant Wspaniały (Pan Maciej Piotrowski) i Przytulaśna Otulka (Pani Anna Rau). Wszyscy bohaterowie mają przepiekne, jednokolorowe stroje: Zazdrostka - żółty, Fascynant - niebieski, a Otulka - różowy. Pierwsza przybywa Zazdrostka, która bawi się zmieniającą kolor wodą w dużej szklanej misie. Później Fascynant przywołuje zabawkową świnię i gumową piłkę zza sceny. Na końcu oglądamy Otulkę z drewnianymi kolorowymi klockami, które ustawia na kształt podium. I tu właśnie emocje zaczynają brać górę i spierać się o to, która z nich jest silniejsza i kto zajmie pierwsze miejsce. Spór nie zostaje rozstrzygnięty, bo na scenie pojawia się długi sznur, który każdy ciągnie w swoją stronę i chce mieć go na własność. Potem były jeszcze wielobarwne piłeczki, duże kolorowe piłki, ozdobne poduszki, dym i ogromna poducha do spania, na której wszyscy bohaterowie zasypiają zmęczeni. Po tym wyciszeniu Zazdrostka zaczyna puszczać bańki mydlane roznoszące się po całej sali, „stwarza się” bajkowy, bezpieczny nastrój . W reakcji na to dzieci na widowni wstają i, jak to się mówi, „pękają” je. Chwilę później scenę zasłania materiał podobny do ogromnej kołdry, a Zazdrostka i Otulka prezentują grę cieni. Swoją droga sówki były cudne. Niespodziewanie na scenie pojawia się Dźwiękotwór ubrany w strój z uderzających o siebie metalowych puszek i rozpoczyna gonitwę za bohaterkami w koło materiału. Strach kończy się śmiechem. W finałowej scenie bohaterowie 
wykonują taniec ze wstążkami, a widzowie nagradzają ich owacją na stojąco.
To jeszcze nie koniec, bo skoro to jest recenzja, to powinna pojawić się tutaj moja ocena spektaklu. Chciałabym wiedzieć, jak wyglądał ten występ w oczach najnajów. Szkoda, że nie oglądałam go będąc jednym z najmłodszych widzów, ale z drugiej strony cieszę się, że w ogóle widziałam tę sztukę. Była bardzo radosna, wesoła, dziecięca i pełna humoru. Wszystkie piłeczki, poduszeczki i bańki sprawiły, że bardzo miło i przyjemnie się ją oglądało. Kilka słów o scenografii: wspaniała, dostosowana do głównych odbiorców spektaklu, kolorowa i interaktywna (wykorzystywana w trakcie występu). Innymi słowy: podziwiam pracę Pani Marty Kodeniec. Co do muzyki, wspominałam już, czyją twórczość nam zaprezentowano, więc dodam tylko, że choreografia była świetnie do niej dopasowana. Następnym punktem do ocenienia są efekty świetlne, które świetnie uzupełniały całość przedstawienia. Moim zdaniem zabawa światłem najlepsza była na początku, ponieważ wprowadzała magiczny, bajkowy nastrój. Postaci były bardzo wpasowane w tę sytuację, a aktorzy doskonale odtworzyli swoje role. Ich kolorowe kostiumy rzucały się w oczy na białym tle, każdy miał swój kolor przewodni, ale o tym już mówiłam. Stroje bardzo mi się podobały, według mnie uzupełniały też charaktery bohaterów lecz nie jestem w stanie wyjaśnić dlaczego. Całą sztukę oceniam bardzo pozytywnie i nie ukrywam, że z chęcią zobaczyłabym ją jeszcze kilka razy.
Zosia Jodko SZPILA
